نقش جهت‌گیری علّی تمرین و خودکارآمدی بر قصد و رفتار تمرینی مردان و زنان

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش جهت‌گیری علّی تمرین و خودکارآمدی بر قصد و رفتار تمرینی مردان و زنان چاق، نرمال و لاغر بود. تعداد 230 دانشجو از دانشگاه دامغان انتخاب شدند. پرسش‌نامۀ جهت‌گیری علّی تمرین روز و همکاران (2001)، پرسش‌نامۀ خودکارآمدی شوارتز (1999)، روش گودین (1995) (ارزیابی قصد تمرین) و ابزار گودین و شفر (1985) (سنجش میزان رفتار ورزشی) استفاده شدند. نتایج نشان داد که بین قصد تمرین و رفتار ورزشی ارتباط ضعیف، اما معناداری وجود دارد. همچنین، ارتباط بین قصد تمرین و هر دو متغیر خودکارآمدی و جهت‌گیری استقلالی تمرین و نیز ارتباط بین میزان رفتار ورزشی و جهت‌گیری استقلالی تمرین، معنادار است. جهت‌گیری استقلالی تمرین و خودکارآمدی به‌طور معناداری قصد تمرین و میزان رفتار ورزشی را پیش‌بینی می‌کنند. مدل جهت‌گیری استقلالی و خودکارآمدی در رفتار ورزشی فقط در مردان معنادار است. نتایج پژوهش حاضر بر اهمیت جهت‌گیری علّی افراد و خودکارآمدی در اشتغال به رفتار تمرینی تأکید می‌کند.